Madonna with the Long Neck painting by ParmigianinoUpload media WikipediaInstance ofpaintingMain subjectMadonna and ChildDepictswoman, Christ Child, boy, Virgin Mary and motherMade from materialoil paintpanel (painting support)Genrereligious artLocationUffiziSanta Maria dei Servi (Parma)CreatorParmigianinoOwned byFerdinando de' Medici, Grand Prince of Tuscany (1698–)Santa Maria dei Servi (Parma) (–1698)Based onMadonna and ChildCollectionUffiziInventory number00287693 (Uffizi)Inception1535 (statement with Gregorian date earlier than 1584)1530s (1534–1540)Width132 cmHeight219 cmReligion or worldviewChristianity Authority control Q867403VIAF ID: 219024326GND ID: 7705830-6Library of Congress authority ID: n2014009505Bibliothèque nationale de France ID: 17020015kIdRef ID: 182494489BabelNet ID: 02828444nGoogle Arts & Culture asset ID: gAEsEn4eJXVHyg Reasonator PetScan Scholia Statistics OpenStreetMap Locator tool Search depicted Media in category "Madonna with the Long Neck by Parmigianino" The following 14 files are in this category, out of 14 total. Parmigianino - Madonna dal collo lungo - Google Art 1,325 × 2,074; MB Collo lungo Uffizi 3,017 × 4,306; MB Collo lungo Uffizi 3,456 × 5,184; MB Collo lungo Uffizi 3,456 × 5,184; MB Collo lungo Uffizi 3,456 × 5,184; MB Girolamo Francesco Maria Mazzola - Madonna with the Long 1,050 × 1,700; MB Parmigianino - Madonna and Child with the infant Saint John and Saint 1,212 × 1,488; 581 KB Parmigianino - Madonna dal Collo Lungo (Madonna with Long Neck) - 930 × 1,507; 159 KB Parmigianino 2,024 × 3,325; 355 KB Parmigianino 930 × 1,507; 586 KB Parmigianino 2,024 × 2,772; 293 KB Parmigianino Madonna Long Neck - 317 × 506; 149 KB Parmigianino, madonna dal collo lungo, 1,515 × 2,085; MB Parmigianino, madonna dal collo lungo, 1,032 × 2,085; MB Retrieved from "
Parmigianino. Click the card to flip 👆-Madonna z długą szyją-Autoportret w wypukłym lustrze. Click the card to flip 👆
Z Wikipedii Autoportret w wypukłym zwierciadle ( olej na desce; średnica 24,4 cm; Kunsthistorisches Museum, Wiedeń Parmigianino - (właśc.: Girolamo Francesco Maria Mazzola) urodzony 11 stycznia 1503, zmarł 24 sierpnia 1540 włoski malarz i grafik manierystyczny. Jego przydomek artystyczny pochodzi od miejsca urodzenia (Parma). Charakterystyczne dla jego malarstwa wydłużenie postaci, wyszukany wdzięk i odrzucenie postulatów realizmu stały się cechami typowymi dla wielu malarzy doby manieryzmu. Spis treści 1 Młodość 2 Podróż do Rzymu 3 W Bolonii i Parmie 4 Zobacz też [edytuj] Młodość Parmigianino przyszedł na świat jako ósme dziecko malarza Filippo Mozoli. Kiedy ojciec osierocił go w dwa lata po narodzinach, wychowaniem jego oraz rodzeństwa zajęli się wujowie, Michele i Pier Ilariomi którzy, jak twierdzi Giorgio Vasari, byli średnio utalentowanymi malarzami. We wczesnych latach Parmigianino tworzył głównie zamówienia kościelne – freski i tempery, niekiedy kończąc dzieła rozpoczęte przez swych wujów. Te pierwsze prace, jak freski w dwóch kaplicach kościoła Św. Jana Ewangelisty w Parmie, powstawały pod silnym wpływem Correggia, którego malarz znał osobiście. Najbardziej znaną pracą wczesnego okresu stał się Autoportret w wypukłym zwierciadle, o którym Vasari pisał iż wygląda tak pięknie, że „zdaje się być raczej aniołem niż człowiekiem”. [edytuj] Podróż do Rzymu Mając 21 lat (1524 r.) Parmigianino przenosi się do Rzymu, zabierając ze sobą kilka swoich prac (w tym Autoportret w wypukłym zwierciadle) i licząc na mecenat papieża Klemensa VII. W Wiecznym Mieście zyskuje dużą popularność, a pod wpływem malarstwa Michała Anioła i Rafaela, jego obrazy nabierają miękkości i wdzięku - cech tak charakterystycznych dla dojrzałego stylu Parmigianina (widoczne w późniejszej Madonnie z długą szyją). W tym okresie powstaje Widzenie św. Hieronima (1526-27 r., olej na desce), obraz namalowany dla kościoła San Salvatore w Lauro. Dzieło cechuje stonowana, dość chłodna kolorystyka oraz specyficzne dla Parmigianina wydłużenie postaci. Po tragicznym złupieniu Rzymu przez wojska cesarskie w 1527 r. (Sacco di Roma) Parmigianino ucieka z miasta, podobnie jak wielu innych artystów. [edytuj] W Bolonii i Parmie Madonna z długą szyją(1535 r.); olej na desce; Galeria Uffizi, Florencja Po trzyletnim okresie przebywania w Bolonii, Parmigianino w roku 1530 powraca do rodzinnej Parmy. Otrzymuje tam zamówienie na dwa obrazy, Św. Józefa i Św. Jana Chrzciciela, mające trafić do powstającego kościoła Santa Maria Della Steccata. W ciągu kolejnych czterech lat dzieła pozostają jednak nieukończone, a ich twórca za niedotrzymanie warunków umowy trafia w końcu na dwa miesiące do więzienia. Według Vasariego zaniedbywanie obowiązków wiązało się z pogłębiającą się u Parmigianina fascynacją wiedzą tajemną oraz studiowaniem alchemii. Malarz z roku na rok stawał się coraz bardziej kapryśny, melancholijny i ekscentryczny. W tym okresie powstaje bez wątpienia najbardziej znane jego dzieło, Madonna z długą szyją (1535 r., olej na desce), namalowane dla kościoła Santa Maria de Serviti w Parmie. Skrajne wydłużenie postaci, wytworność gestów i zagadkowość niektórych symboli umieściły ten obraz wśród najbardziej rozpoznawalnych dzieł manieryzmu. Pormigianino umiera 24 sierpnia 1540 r. w Casalmaggiore w wieku 37 lat. Pochowano go „nago, krzyżem z drzewa cyprysowego na piersi”. [edytuj] Zobacz też manieryzm malarstwo włoskiego manieryzmu
This painting of the Madonna with the Long Neck by the Italian Renaissance artist Parmigianino has been in the spotlight for centuries. The work was commissioned by Elena Baiardi Tagliaferri for the church of Santa Maria dei Servi in Parma and was to be completed in five months. Despite being unfinished when Parmigianino died in 1540, the
To jest darmowe zdjęcie lub zdjęcie o nazwie Parmigianino, Madonna z długą szyją dla aplikacji OffiDocs Gimp, którą można uznać za internetowy edytor obrazów lub internetowe studio fotograficzne. TAGI Pobierz lub edytuj darmowe zdjęcie Parmigianino, Madonna z długą szyją dla edytora online GIMP. Jest to obraz, który jest ważny dla innych edytorów graficznych lub fotograficznych w OffiDocs, takich jak Inkscape online i OpenOffice Draw online lub LibreOffice online firmy Madonna z długą szyją Darmowe zdjęcie Parmigianino, Madonna z długą szyją zintegrowana z aplikacjami internetowymi OffiDocs
The panel was described in 1560 by historian Pietro Lamo as in the palazzo in Bologna of Count Giorgio Manzuoli; according to Vasari, Parmigianino would ha
Sprawdzamy pogodę dla Ciebie...Jan Muller| 18:00(Wikimedia Commons - Uznanie Autorstwa CC BY)Girolamo Francesco Maria Mazzola zwany Parmigianino (Parmeńczyk, z racji rodzinnego miasta), był manierystą używającym często przerysowanych, wyolbrzymionych elementów (np. zbyt długa szyja) do pokazania piękna. Także absolutnym perfekcjonistą. Gdy zlecono mu obraz Matki Boskiej i Jezusa dla jednej z kaplic w mieście, tak długo nad nim pracował, że zmarł na gorączkę nim go tak, takie 'magi' to może do zupy. W tradycji polskiej to jest Pokłon Trzech Króli, zwany rzadziej Adoracją lub Pokłonem Magów. Wypisywanie takich głupot powinno być karane, bo jest szkodliwe społecznie! Nie daj Bóg, jeszcze ktoś uwierzy...Nic specjalnego. Ja takie malunki wykonuję w mgnieniu - najpopularniejsze samochodami można jeździć wieki. Są stare, ale pancerneLata 90. To złota era motoryzacji, która przyniosła nam auta o ponadprzeciętnej trwałości. Niektóre z nich jeżdżą do dziś i wcale nie wybierają się na emeryturę. Są proste, tanie i wytrzymałe, a w odpowiednich rękach przetrwają do końca świata – poznajcie pięć naszych wyposażenie aut w Polsce. Nowe przepisy od lipcaKierowcy jeszcze nie otrząsnęli się po wprowadzeniu nowego taryfikatora mandatów, a już niebawem czekają ich kolejne zmiany. Obowiązkowe wyposażenie aut, zwiększone kary za recydywę, zmiany w przeglądach, a także mandatach i punktach karnych to tylko niektóre z je chwalą i chętnie kupują. Silniki są nie do zdarcia, ale łatwo się pomylićChociaż wielu osobom elektryfikacja samochodów jest nie w smak, hybrydy szybko zyskują na popularności. Upodobali je sobie nie tylko zwykli kierowcy, ale także taksówkarze, podkreślając ich niezawodność oraz oszczędne napędy. Trzeba jednak pamiętać, że nie każdy samochód z napisem "Hybrid" kryje te same rozwiązania. Obecnie rozróżnia się kilka rodzajów hybryd, które znacząco się między sobą aut, które trudno sprzedać. Kupisz i będziesz mieć problemJeśli masz popularny samochód, to nie powinieneś mieć problemu ze sprzedaniem go. W końcu dużo osób będzie takiego szukało. Jednak wystarczy mieć auto, którego nazwę mało kto zna i już nie będzie tak łatwo. Drugą kwestią są stereotypy. Jeśli marka ma kiepską opinię, to nawet sprzedając jej najbardziej udany model, będzie się nim interesowało mniej osób niż słabszymi konstrukcjami bardziej uznanych Polski 2020 w niecodziennej roli. Zobacz galerię zdjęćNietypową niespodziankę z okazji tegorocznego Dnia Kobiet przygotowała Śląska policja. Na jej stronie internetowej pojawiła się galeria z sesji zdjęciowej z Miss Polski 2020. Anna-Maria Jaromin zmierzyła się z testem sprawności fizycznej. Najpiękniejsza Polka zachęcała w ten sposób kobiety do wstąpienia w szeregi policji.
Correggio and Parmigianino Parmigianino, Biography Parmigianino: His Palette Correggio and Parmigianino Parmigianino: 205 Plates The Draftsman's Eye The Light Theatre Opened to Universe (II) Appreciating Italy The Art of Experiment Great Works Parmigianino's Madonna of the Long Neck Using Internet Primary Sources to Teach Critical
“Madonna z długą szyją” – obraz religijny Parmigianina przepełniony sutbetnością 05/19/2022 Jeden z najbardziej naturalnie uzdolnionych klasycznych mistrzów związanych z malarstwem manierystycznym, Parmigianino był młodszym współczesnym innego wielkiego malarza z Parmy, Correggio (1494-1534). Podobnie jak inni artyści manierystyczni, malarstwo Parmigianina charakteryzują wydłużone postacie (wykonane w jego przypadku z dużą elegancją i wyrafinowaniem). Wywarło ono znaczny wpływ na gust artystyczny dworów królewskich Europy, zwłaszcza szkoły z Fontainebleau (1528-1610). Oprócz malarstwa religijnego stworzył on wyjątkową sztukę portretową, liczne drzeworyty i liczne akwaforty. Pozostawił także jedne z najlepszych renesansowych rysunków XVI wieku. Ścigany przez władze Parmy za zerwanie kontraktu na dwa nieukończone ołtarze, uciekł z miasta pod koniec 1539 roku, a wkrótce potem zmarł na gorączkę w Casalmaggiore, w wieku zaledwie 37 lat."Madonna z długą szyją" (określana również jako "Madonna z Dzieciątkiem z aniołami i św. Hieronimem") jest powszechnie uważana za arcydzieło Parmigianino. Został zamówiony przez Elenę Baiardi jako ołtarz do jej prywatnej kaplicy w kościele Santa Maria dei Servi w Parmie. Malowanie tego obrazu religijnego rozpoczęto w 1534 r., a ukończono w dniu Pięćdziesiątnicy w 1535 r., ale do zamierzonego efektuobraz ten został doprowadzony dopiero po śmierci artysty. Dlatego często określa się ten obraz jako "niedokończony". Opisywany jako liryczny i powściągliwy, o chłodnym, ale dopracowanym kolorze, osiągnął powszechne uznanie w XVI wieku, a w 1698 został przejęty przez Ferdinanda de' Medici, Wielkiego Księcia Toskanii. W Uffizi znajduje się od 1948 roku. Madonna z długą szyją - Parmigianino Projekt obrazu oparty jest na tekście zaczerpniętym ze średniowiecznych hymnów do Matki Boskiej (tradycyjnie rozumianej jako alegoryczne przedstawienie Kościoła), który porównuje jej szyję do wielkiej kolumny z kości słoniowej, podtrzymującej Kościół Boży. Przesadzona długość szyi Dziewicy jest więc (podobnie jak marmurowy filar czy kolumna w tle) oznaką religijnego znaczenia przedstawia majestatyczną Madonnę siedzącą na tronie w wykwintnych szatach, z wydłużoną postacią Dzieciątka Jezus na kolanach. Prawą ręką wskazuje ambiwalentnie na swoją pierś, wyraźnie zarysowaną pod cienką, połyskującą suknią, co wskazuje na intymną relację między nią a Dzieciątkiem. Dzieciątko leży z wyciągniętymi ramionami i zamkniętymi oczami, zapowiadając swoją odkupieńczą śmierć na krzyżu i nadchodzącą lamentację. Sześć aniołów gromadzi się w przestrzeni po prawej stronie Madonny, by adorować zarówno Matkę, jak i Dzieciątko(w tym działaniu przypominają postać św. Hieronima, ściśle związanego z adoracją Matki Boskiej). Aniołowie przedstawiają Madonnie naczynie, które (według znanego renesansowego biografa Giorgio Vasariego (1511-74)) ozdobiono jaskrawoczerwonym krzyżem, co jest kolejną aluzją do Ukrzyżowania. Manierystyczny styl "Madonna z długą szyją" jest doskonałym przykładem nowego stylu manieryzmu, który nastąpił po malarstwie renesansu na początku lat trzydziestych XVI wieku. Sztuka renesansu, której przykładem jest "Madonna Sykstyńska" Rafaela (1513-14, Gemaldegalerie Alte Meister Dresden) kładła nacisk na harmonię i równowagę. Parmigianino nie był tym wcale zainteresowany. Zamiast zgrupować swoje anioły w równej liczbie po obu stronach Madonny z Dzieciątkiem, wcisnął je wszystkie na jednej stronie, tworząc dodatkowy ruch i pełniej otwierając obraz. Poza tym poza Madonną opisuje typową manierystyczną figura "serpentinata". W ten sposób Parmigianino i inni manieryści starali się wykazać, że klasyczne rozwiązanie idealnej harmonii nie jest jedyną odpowiedzią. Po dziesięcioleciach renesansowej "harmonii" nowe pokolenie artystów (w tym Jacopo da Pontormo (1494-1556), Rosso Fiorentino (1494-1540), Agnolo Bronzino (1503-72) i Federico Barocci (1526-1612) jako Wenecjanie Jacopo Bassano (1515-92), Tintoretto (1518-94), Paolo Veronese (1528-88) i kreteński malarz El Greco (1541-1614) ) chciało stworzyć coś nowego i nieoczekiwanego, nawet jeśli zniekształcało to klasyczne formy i nasz blog tutaj.
Inquieta e sensuale, la celebre Madonna dal collo lungo di Parmigianino si inserisce nella pittura sacra del pieno Cinquecento con tutta la sua straordinaria forza sperimentale e anticlassica. Commissionata nel 1534 da Elena Baiardi Tagliaferri per la cappella di famiglia nella chiesa di Santa Maria dei Servi a Parma, l’opera viene trovata incompiuta nello studio del pittore dopo la sua
Manieryzm (sztuka)Manieryzm – termin, jakim określa się zjawiska w sztuce europejskiej XVI wieku. Dyskusyjny pozostaje zarówno sam termin, jak i jego zakres oraz geneza zjawiska nim określanego. Najogólniej poprzez pojęcie to rozumie się styl, występujący w od ok. 1520 do końca XVI wieku i charakteryzujący się dążeniem do doskonałości formalnej i technicznej, a także wysubtelnieniem, wyrafinowaniem, wykwintnością i swobodą najpierw pojawił się we Włoszech ( Rzym , potem Florencja , Padwa ) i szybko rozpowszechnił się w Europie ( Francja – szkoła z Fontainebleau , Praga , Gdańsk , Toledo ). Nurt ten współistniał z różnymi tendencjami, czasami stojącymi na pograniczu z manieryzmem, takimi jak weneckie malarstwo kolorystyczne ( Tycjan , Veronese ), klasycyzm ( Andrea Palladio ), tenebryzm w (północnych Włoszech) i różne lokalne nurty w ramach renesansu (np. Peter Bruegel ). W Polsce manieryzm przyswoił się słabo[1].Spis treści1 Problem pojęcia, odbioru i cech2 Dzieje Wpływ kryzysu Zapowiedź manieryzmu: "Sąd Ostateczny" Narodziny i rozpowszechnienie3 Malarstwo4 Rzeźba5 Manieryzm w Polsce6 Przypisy7 Bibliografia Problem pojęcia, odbioru i cechNazwa manieryzm wywodzi się od włoskiego maniera, a to z kolei z łacińskiego manus (ręka) i pierwotnie oznaczała specyficzne cechy, styl twórczości jakiegoś artysty. W przeciwieństwie do dzisiejszego rozumienia maniery i manieryzacji jako zjawisk o zabarwieniu pejoratywnym, w XVI wieku maniera oznaczała pożądaną cechę czy wręcz zaletę. Słowo to zostało zapożyczone z literatury poświęconej ogładzie towarzyskiej, w której oznaczało dodatnią cechę bycia. W tym też kontekście przeszło do języka francuskiego, gdzie la manière otrzymało znaczenie zbliżone do savoir-vivre . Wraz z końcem XVI wieku nasilała się tendencja do kwestionowania maniery rozumianej jako stylizacja[2].Nazwa całego okresu pochodzi zatem od cechy (czyli maniery), którą wówczas uważano za pożądaną, a którą po upływie tego czasu uznano za najbardziej charakterystyczny przejaw minionej epoki. Pod tym pojęciem nasycenia manierą rozumiano zespół cech, takich jak brak brutalności i napięcia, obecność wysubtelnienia, wyrafinowania, pewnej "sztuczności", nienaturalnego piękna. Na wartość dzieła sztuki wpływały także, według ówczesnych koncepcji, komplikacje, jakie stawiał sobie artysta w celu ich przezwyciężenia. Ta wykwintna niedbałość i wdzięk w pokonywaniu trudności zyskała nazwę sprezzatura, użytą po raz pierwszy przez Baldassare Castiglione w dziele Il Cortegiano, 1528 (Dworzanin). Istotne było także zaskoczenie widza, zastosowanie nietypowych rozwiązań, iluzja i fantazja. Zerwano z wymogiem ścisłego przestrzegania klasycznych reguł, klasycznej harmonii i ładu na rzecz dążenia do skomplikowanych krytycy sztuki (od XVII do XIX wieku) sztukę tego okresu uznawali za zwyrodniałą i zepsutą. Dopiero badania prowadzone w ramach historii sztuki doprowadziły około 1920 roku do zrozumienia, że tak surowe potępienie nie było słuszne[2].Sam termin manieryzm po raz pierwszy został użyty przez Luigi Lanziego w 1792 roku[2]. Jego definicja do dziś sprawia kłopoty. Dzieje manieryzmu GenezaPodobnie jak problematyczna jest definicja pojęcia manieryzm, tak niejasna i szeroko dyskutowana jest kwestia genezy samego zjawiska. Przede wszystkim należy zauważyć, że zmiany stylu nie były gwałtowne, ale przebiegały stopniowo i wyrastały na dość złożonym podłożu. W wielu opracowaniach genezy dopatruje się w upadku intelektualnym i kulturalnym, wywołanym przez burzliwe czasy pierwszej połowy XVI wieku. Manieryzm widzi się zatem jako odbicie zachodzących przemian i niepokoju. Inni badacze zauważają jednak, że także i w innych okresach i miejscach zachodziły podobne kryzysy, a mimo to nie wpływało to tak znacząco na twórczość artystyczną. Trudno jest też ich zdaniem stwierdzić, jak bieżące wydarzenia polityczne, ekonomiczne czy religijne mogły wpływać na styl w sztuce[3].Manieryzm swoimi korzeniami sięga do dojrzałego renesansu i wbrew powszechnym opiniom nie był reakcją czy buntem wobec niego. Było to raczej przedłużenie jego zdobyczy. Manieryzm bowiem z samej definicji to przesadne wydoskonalenie, z czego wniosek, że musiał wyrosnąć na gruncie wcześniejszego okresu, który tę doskonałość już osiągnął. Pewne zapowiedzi tego stylu obserwuje się od początku XVI wieku w dziełach choćby Michała Anioła , Rafaela czy Giorgione . Wpływ kryzysu intelektualnegoLata 20. i 30. XVI wieku przyniosły wydarzenia, które wstrząsnęły nie tylko Włochami , ale całym światem zachodniej kultury , przynosząc ludziom zwątpienie oraz utratę wiary w prawdziwość optymistycznej i harmonijnej wizji świata, w którą wierzyła epoka 1517 roku wraz z wystąpieniem Marcina Lutra nastąpił rozłam Kościoła łacińskiego, traktowanego dotąd jako strażnika jedynej, niepodzielnej Prawdy. W Europie wzbierała fala protestantyzmu , która wstrząsnęła autorytetem Papiestwa oraz europejskim światopoglądem. Średniowieczna w swym rodowodzie wizja jednej Europy spajanej więzami chrześcijaństwa, legła w gruzach. Z czasem wzrastająca popularność nowego wyznania pociągnęła za sobą niepokoje i wojny 1527 roku Wieczne Miasto Rzym zostaje w ciągu jednego dnia zdobyte przez katolicko-protestanckie wojska Cesarza Karola V ( Sacco di Roma ). Miasto, będące przez ostatnie 3 dekady siedzibą największych renesansowych mistrzów, zostaje spalone i wystawione na żer tysięcy spragnionych łupów żołnierzy. Plądrowanie trwa do lutego 1528 r. Płoną księgi, kościoły i meble, a głowami świętych protestanccy landsknechci grają na ulicach w piłkę. Świat Zachodu odebrał to wydarzenie ze zgrozą, widząc w nim kres epoki humanizmu . Po zniszczeniu Rzymu wielu artystów wyjechało z miasta, by już nigdy nie manieryzmu związane jest również z kryzysem wartości i ideałów, w jakie wierzyli artyści epoki renesansu. Po mistrzowskich dokonaniach wielkich twórców przełomu XV i XVI wieku, artystów ogarnęło przygnębienie z powodu braku wiary w możliwość dalszego tworzenia; panowało przeświadczenie, że po osiągnięciu renesansowej doskonałości możliwy jest już tylko spadek. Do powstania takiej postawy przyczyniło się między innymi dzieło Giorgio Vasariego (1511-1574) Żywoty najznakomitszych malarzy, rzeźbiarzy i architektów , w którym autor dowodzi, iż sztuka renesansu – zapoczątkowana przez Giotta i rozwinięta przez Leonarda da Vinci – znalazła swoją pełnię, a zarazem i kres w twórczości Michała Anioła . Ten brak wiary w siły twórcze człowieka najpełniej chyba wyraża dzieło, uznane przez niektórych za emblemat epoki manieryzmu – Melancholia I Albrechta Dürera . Artyści utracili też wiarę w sztukę jako narzędzie umożliwiające poznanie świata i odwzorowywanie rzeczywistości; renesansowy optymizm i radość tworzenia zastąpione zostały przez niepokój i manieryzmu wyrastająca z tak pesymistycznego światopoglądu, zamiast renesansowej harmonii i ładu wprowadziła dramatyzm i chaos. W miejsce jasnych i czytelnych kompozycji renesansowych manieryzm zastosował ekspresyjne, dynamiczne i skłębione układy postaci. Malarstwo oraz architekturę tego okresu cechowało horror vacui , lęk przed pustką. Zapowiedź manieryzmu: "Sąd Ostateczny"Michał Anioł, Sąd Ostateczny, fresk na ścianie ołtarzowej Kaplicy Sykstyńskiej (1534-1541)Pewne symptomy manieryzmu można odnaleźć w późnych dziełach Michała Anioła. Po powrocie do Rzymu w 1534 r. dzieła artysty stają się coraz bardziej niespokojne, dramatyczne, tchnące niepokojem. Obrazem noszącym wiele cech manierystycznych jest w szczególności Sąd Ostateczny (1534-1541), olbrzymi fresk na ścianie ołtarzowej Kaplicy Sykstyńskiej . W 24 lata od ukończenia monumentalnych malowideł na jej sklepieniu , Michał Anioł powrócił by samotnie, bez pomocy uczniów, stworzyć gigantycznych rozmiarów (13,7 x 17,2 m) wizję totalnej zagłady. W tym patetycznym dziele renesansowy spokój, wyważenie i harmonia są praktycznie przedstawia chaotyczny rój wijących się ciał przerażonych ludzi. W centralnej części artysta umieścił surową postać Chrystusa, przedstawionego niczym muskularny hellenistyczny posąg, bezwzględnie strącającego w otchłań grzeszników. U jego boku widnieje skulona Maryja; zrezygnowała ze wstawiennictwa u swego Syna, z boleścią odwracając twarz od obrazu cierpienia. Niemal całą powierzchnię fresku wypełniają nagie ciała – z prawej strony opadają potępieni, z lewej powoli wznoszą się ku niebu zbawieni. Pesymistyczny wyraz dzieła dopełnia fakt, że zwisająca bezwładnie z ręki św. Bartłomieja ludzka skóra to autoportret samego Michała przeciwieństwie do większości dzieł renesansowych w Sądzie Ostatecznym brak perspektywy zbieżnej. Charakterystyczny jest również zdumiewający natłok postaci oraz ich dynamizm. Wszystkie te cechy odnaleźć można później w licznych obrazach twórców manierystycznych. Narodziny i rozpowszechnienieGiorgio Vasari, Perseusz i Andromeda, 1570El Greco, Widok Toledo (1596-1600)Po śmierci Rafaela i wyjeździe Michała Anioła do Florencji w Rzymie prymat artystyczny zdobyła grupa młodych artystów, w których dziełach około 1520 pojawiło się po raz pierwszy to, co obejmowane jest dziś pojęciem manieryzmu. Należeli do nich Polidoro da Caravaggio, Perino del Vaga, Parmigianino , Fiorentino Rosso. Dzięki podróżom tych artystów, spowodowanym między innymi zarazą z 1522 roku, niesprzyjającym sztuce pontyfikatem Hadriana VI i złupieniem Rzymu w 1527, jeszcze w latach 20. XVI wieku Perino del Vaga nowy styl zaszczepił we Florencji, Giulio Romano w Mantui , Polidoro da Caravaggio w Neapolu, a Rosso w środkowych Włoszech, Wenecji i od 1530 we Francji. Na rozpowszechnienie manieryzmu wpływała także współpraca artystów z rytownikami oraz masowa produkcja kopii rzeźb. W efekcie ten włoski styl przeniósł się poza granice kraju i doczekał się miejscowych adaptacji. We Francji panował od lat 40. XVI wieku, czyli działalności Jeana Goujona . Współtworzyli go także Philibert Delorme , Germain Pilon i Jacques du Cerceau starszy. W Niderlandach manieryzm pojawił się około 1580 w Haarlemie , zwłaszcza w dorobku Hendricka Goltziusa. W Anglii manieryzm był reprezentowany przez niewielką ilość dzieł. W Niemczech ważne ośrodki powstały w Augsburgu i Monachium ; do czołowych artystów należeli Hubert Gerhard czy Adriaen de Vries . Twórczość El Greca , choć ze względu na swoje formy jest powszechnie zaliczana do tego nurtu, w swoim dążeniu do ekspresji i gwałtowności stoi na pograniczu tego Włoszech styl manierystyczny rozwijali malarze: Agnolo Bronzino , Giorgio Vasari , Taddeo Zuccaro, Frederico Zuccaro i rzeźbiarze: Giambologna i Benvenuto Cellini .W końcu XVI wieku manieryzm zaczął być wypierany przez wczesny barok . Przybierająca na sile kontrreformacja potrzebowała stylu mniej sztucznego i wyrafinowanego, który byłby zdolny przekazać patos i dramatyzm oraz bardziej oddziaływać na uczucia niż intelekt. MalarstwoWśród ważniejszych cech specyficznych dla malarstwa manieryzmu, można wymienić brak realistycznego naśladowania natury, stosowanie wydłużonych proporcji ludzkiego ciała, rezygnacja z perspektywy zbieżnej lub przeciwnie – ekstremalne jej akcentowanie w nadnaturalnie długich sceneriach. Dzieła posiadały często alegoryczną wymowę z nagromadzeniem skomplikowanej z czytelnych i jasnych renesansowych kanonów kompozycyjnych, stosowano duże nagromadzenie postaci, sprawiające wrażenie natłoku. Koloryt często był malarze manieryzmu: Agnolo Bronzino (1503-1572) – portrecista nadworny rodu Medyceuszów, którego obrazy stały się szybko wzorcem dla malarstwa portretowego XVI-wiecznej Europy. Parmigianino (1503-1540) – Miękki styl Parmigianina wywodzi się z malarstwa Rafaela. Najbardziej znanym jego obrazem jest "Madonna z długą szyją" (1535 r.). Dzieło ukazuje Maryję o nienaturalnie wydłużonej postaci, trzymającą Dzieciątko sprawiające wrażenie martwego. Zagadkowa kolumnada w tle, nieproporcjonalnie mała postać Św. Hieronima, nienaturalnie stłoczone postacie aniołów z lewej strony oraz kompozycja przekątniowa obrazu dopełniają manierystycznego wyrazu dzieła. Tintoretto (1518-1594) – wenecki artysta, który pragnął połączyć "rysunek Michała Anioła i koloryzm Tycjana", o czym informował napis umieszczony w jego pracowni. Najbardziej znane dzieło to Ostatnia Wieczerza (1592-1594), obraz zdumiewający śmiałą skośna kompozycją, zdecydowanym światłocieniem oraz stonowaną paletą kolorów. El Greco (1541-1614) – pochodzący z Krety, a tworzący w Hiszpanii artysta, którego malarstwo cechuje niezwykła kolorystyka. El Greco podzielał średniowieczny pogląd o boskiej naturze światła (znał i posiadał teksty filozofów i ojców Kościoła), co w jego obrazach przyjęło formę "malowania światłem". Na płótnach El Greca kontur niemal zanika, a obraz staje się grą plam barwnych, często zestawionych w szokujący sposób. RzeźbaGiambologna, Herkules i Nessos, 1599Rzeźba podlegała analogicznym zabiegom stylistycznym jak malarstwo. Podobnie jak w architekturze, wczesne przejawy manieryzmu dostrzec można w rzeźbach Michała Anioła , przede wszystkim w gwałtownie skręconych figurach Nocy i Dnia z grobowca Guliana de Medici we Florencji .W pełni wykształcony manieryzm reprezentują prace Benvenuta Celliniego ( 1500 - 1571 ), florenckiego złotnika i rzeźbiarza. Jest autorem Perseusza z głową Meduzy ( 1557 ), który trzymając odciętą, ociekającą krwią głowę Meduzy, depcze jej nienaturalnie wygięte ciało. Słynnym dziełem Celliniego jest Złota solniczka ( 1540 - 1543 ) dla króla Francji Franciszka I Walezego , ozdobna figurą Neptuna i personifikacją Ziemi oraz alegoriami czterech pór wirtuozem manierystycznych form był Giovanni da Bologna (Giambologna) ( 1529 - 1608 ). Podejmował tematy historyczne i alegoryczne (Zwycięstwo Cnoty nad Występkiem). W dynamicznych rzeźbach poszukiwał nowych, niezwykłych rozwiązań kompozycyjnych, w których widać tendencje do niepokojenia widza. Szczególnie uznanie zdobyło Porwanie Sabinek ( 1582 ). Wykorzystując schemat ruchu spiralnego, artysta w sposób niezwykle kunsztowny, złączył trzy postacie w taki sposób, że żaden widok rzeźby nie zaspokaja w pełni ciekawości oglądającego. Każdy punkt widzenia ukazuje tylko jakąś część przedstawionych figur, zmuszając widza do obejścia rzeźby, do ruchu. Manieryzm w PolsceManierystyczne kamienice braci Przybyłów w Kazimierzu Dolnym: pod św. Mikołajem i pod św. KrzysztofemWielka Zbrojownia w GdańskuSztuka manieryzmu trafiła w Rzeczypospolitej Szlacheckiej na podatny grunt kultury sarmackiej . Polska szlachta traktowała wówczas sztukę instrumentalnie, widząc w niej głównie źródło dekoracji i dodawania splendoru swym siedzibom. Sztuka manieryzmu odpowiadała tym potrzebom. W połączeniu z wielkimi magnackimi fortunami, jakie pod koniec XVI w. powstawały w Polsce, sztuka manieryzmu miała zapewnione idealne warunki był w Polsce stylem importowanym głównie przez artystów włoskich ( Santi Gucci , Wawrzyniec Senes , Bernardo Morando ), oraz niderlandzkich ( Antoni van Opberghen ). Jego najsilniejszy rozwój przypada na koniec XVI i pierwszą połowę XVII Słownik terminologiczny sztuk pięknych, Warszawa 2006, s. 247-248.↑ 2,0 2,1 2,2 J. Shearman, Manieryzm, Warszawa 1970, s. 14-19.↑ J. Shearman, Manieryzm, Warszawa 1970, s. 45-53. BibliografiaBiałostocki J., Sztuka cenniejsza niż złoto, Warszawa: PWN, sztuki świata, Warszawa: Muza 2000, t. 4 Odrodzenie, P., Historia sztuki europejskiej, Warszawa 1973, t. K., Dzieje sztuki w zarysie, Warszawa: Arkady, 1977, t. 2 (XV-XVIII w.).Shearman J., Manieryzm, Warszawa Świata, Warszawa: Arkady, 1991, t. 6. Inne hasła zawierające informacje o "Manieryzm (sztuka)": Inne lekcje zawierające informacje o "Manieryzm (sztuka)":
0bRsy. 7kr3jgfbct.pages.dev/2747kr3jgfbct.pages.dev/2957kr3jgfbct.pages.dev/1327kr3jgfbct.pages.dev/357kr3jgfbct.pages.dev/87kr3jgfbct.pages.dev/2177kr3jgfbct.pages.dev/204
parmigianino madonna z długą szyją
